نژاد نوع A

در دین های یکتاپرست جهان. مفهوم خدا، به یک موجود برتر-که آفریننده جهان. نژاد نوع A. هستی دانسته می‌شود-، اطلاق. می‌گردد؛ از جمله، دین‌های یکتاپرست می‌توان به. دین‌های ابراهیمی (مسیحیت، یهودیت و اسلام). در این دسته از ادیان صفات گوناگونی.

به موجودیت خدا نسبت داده می‌شود.

از جمله، قدرت مطلق، علم، مهربانی. جباریت، خشم، جاودانگی، آمرزندگی، فرزانگی و غیره. این بینش مذهبی بر این باور است که خداوند جدای از این جهان وجود دارد و جهان و انسان را آفریده‌است. در دین‌های دوگانه‌انگار همچون. آیین زرتشت، دو موجود برتر و آفریننده در نظر گرفته می‌شود یکی سرچشمه. خوبی‌ها و دیگری خاستگاه. بدی‌ها، هرچند نام خدا برای موجودی که. سرچشمه خوبی‌ها بکار می‌رود.

اهورا مزدا (تصویر در سمت راست.

با تاج بالا) به اردشیر بابکان (سمت چپ) حلقه پادشاهی. را ارائه می‌دهد. (نقش رستم، قرن ۳ میلادی). در باور دسته دیگری از دین‌ها از. جمله بوداگرایی، هندوگرایی و دین‌های منقرض. شده‌ای مانند مذهب المپی خدایان. زیادی وجود دارند. این خدایان یا ایزدان. معمولاً قادر مطلق نیستند و نمادهای جنبه‌های گوناگون. جهان برتر و ماوراءالطبیعه هستند. به این‌گونه دین‌ها، دین‌های. چندخدا گفته می‌شود. در باور صوفی‌گرایان، موجود. برتر یعنی خدا، (که صوفیان آن را «حق» می‌نامند) موجودی است. که به هیچ‌یک از صفاتی که. در جهان ما یا در ذهن ما حضور دارند منسوب نیست. گروه دیگری (از جمله عده‌ای از صوفیان) به. همه‌خدایی باور دارند. همه خداباوران یا بدیگر. سخن، گروندگان به مفهوم وحدت وجود. کل همین جهان را برابر با خدا می‌دانند.

گروه دیگری نیز به خدافراگیردانی (Pantheism) باور دارند.

خدا-فراگیر-دانی شکلی از است که. در باور صوفی‌گرایان، موجود. برتر، (که آن را «حق» می‌نامند) است. که به هیچ‌یک از صفاتی که. در جهان ما یا ذهن ما حضور دارند نیست. ولی برابر با جهان نیست. یعنی. جهان ما بخشی از خداست.