نان گزیده ها 2
مستند «نان گزیده ها ۲»، به کارگردانی محمدرضا حاج محمدحسینی اولین روایت تصویری از اعتراضات کارگری اراک است و روایتی از مشکلات کارگرانی که در پی خصوصی شدن کارخانههای بزرگ مثل هپکو از بین رفتند و بحرانهای اجتماعی و اقتصادی فراوانی به وجود آمد. به نظر میرسد که این اتفاقاتی که برای صنایع ما در حال رخ دادن است خیلی طبیعی نیست…
در این مستند تلاش شده است که نقش صدای مطالبه گران به درستی ایفا شود و از طرفی شیوه صحیح مطالبه گری هم به نمایش در آید.
تماشای آنلاین و دانلود مستند نان گزیده ها ۲
اسم مستند نان گزیده ها تا حدودی برگرفته از مستند خان گزیدههای شهید آوینی است؛ چون موضوع این فیلم هم ظلمی است که به عدهای روا داشته شده و نان عدهای توسط موجوداتی گزیده میشود. داستان فیلم دربارۀ روند نادرست خصوصیسازی در ایران است و مشخصاً خصوصیسازی شرکت هپکوی اراک.
در فیلم، ابتدا به نقش اساسی هپکو در دوران دفاع مقدس جهت تأمین ماشینآلات موردنیاز جبههها و حل مشکلات جنگ میپردازیم؛ مثلاً کارکنان شرکت هپکو، بلدوزری میسازند که ارتفاعش هفتاد سانتیمتر بوده و برای زدن خاکریز در جبهه استفاده میشده و با این ارتفاع کم، راننده در معرض تیر و ترکش قرار نمیگرفته؛ همینطور ساخت نیکوب که از طریق مهندسی معکوس موفق به انجام این کار میشوند.
پشت کارخانه، منطقهای مصنوعی شبیه هورالعظیم ساخته بودند که به آن میگفتند: هورالهپکو و روزی که میخواهند این نیکوب را آنجا آزمایش کنند، هواپیماهای عراقی کارخانه را بمباران میکنند.
سپس دوران بعد از جنگ و خصوصیسازی این شرکت و اتفاقات و تبعات اجتماعی، فرهنگی و امنیتی مرتبط با آن را بررسی میکنیم.
هپکو اولین شرکت در ایران است که ماشینآلات راهسازی تولید میکند. کارخانههای تأسیسشده، بهخصوص در ده سال اخیر، ماشینآلات را بهصورت اسمبل(مونتاژ شده) از خارج وارد میکنند؛ حتی زحمت مونتاژ هم به خود نمیدهند و متأسفانه گاهی ماشینآلات دستدوم و کارکرده را به ایران میآورند.
اما در شرکت هپکو چهل، پنجاه نوع ماشینآلات راهسازی تولید میشود که بخشی از آنها مونتاژ میشود اما تعدادی دیگر، محصول طراحی و ساخت خود مهندسین شرکت است، حتی توانستهاند لودر ملی بسازند.
طبق اصل ۴۴ برای افزایش بازدهی، باید شرکتهای زیانده به بخش خصوصی واگذار شوند؛ اما چه کسی میآید پای یک شرکت زیانده پول بدهد؟
در عمل اتفاقی که میافتد این است که برای واگذاری بخشی از صنایع، اسم زیانده روی آن میگذارند و میدهند بخش خصوصی.
کارخانۀ هپکو سال ۸۶ واگذارشده، آن زمان قیمتگذاریای که صورت میگیرد، شصت میلیارد تومان است که حتی قیمت زمینهای کارخانه بیش از این عدد است؛ چه برسد به ماشینآلات کارخانه و موجودی انبار و نیروی کار و… بدتر اینکه آن فردی که کارخانه را میخرد، بیست میلیارد تومان به سازمان خصوصیسازی میپردازد که این مبلغ را هم از بانک وام گرفته بوده و دیگر به بانک برنمیگرداند؛ یعنی همهاش با رانت انجامشده؛ آنوقت از همچین آدمی انتظار دارید به فکر رونق کارخانه و اشتغال کارگران و کارکنان باشد؟
خوب واقعاً آنهایی که در سازمان خصوصیسازی حقوق میگیرند، دارند چهکار میکنند؟ چنین واگذاری از هرکسی برمیآید و دیگر نیازی به سازمان خصوصیسازی نیست.
مدیریت جدید به فکر کار نبود و فقط به سرمایهای فکر میکرد که مفت گیرش آمده بود. از روی زمینهای کارخانه، توانست هفتصد میلیارد تومان وام بگیرد؛ چون خیلی به نفعش بود که کارخانه تعطیل شود و در زمینهای کارخانه شهرکسازی کند؛ من نقشههای مجتمعهای مسکونی که قرار بود در این شهرک بزرگ ساخته شود را دیدهام؛ حتی مجوزهایش را هم از شهرداری گرفته بودند؛ پس تعطیل شدن کارخانه، برای خریدار سود بیشتری داشت تا کار کردنش…
این مستند، از جمله آثار «نقد درون گفتمانی» منتشر شده در عماریار است. پیش از این هم آثاری مانند مستند داد، مستند قرارداد ۱۹ژوئن، مستند زمستان یورت، مستند فروشنده۱، مستند فروشنده۲، مستند فروشنده۳، مستند امیدیه، مستند چرخ ناکوک، مستند نان گزیده ها، مستند دریابست، مستند تلکه، مستند ترال، مستند قزل قیه، مستند نفس خوار و مستند دیوارکش در موضوع نقد درون گفتمانی منتشر شده است که به شما پیشنهاد می کنیم تماشای این فیلم ها را از دست ندهید.